De binnenstad van Amsterdam kun je een waterstad noemen.
De ruimtelijke structuur wordt mede bepaald door het water, het is in ontwikkeld in een periode waar over de ideale stad werd geformuleerd.
Een verhouding tussen de breedte van de grachten en de hoogte van de huizen toentertijd. Het stadsbeeld van toen is nu veranderd.
Er zijn nog steeds kenmerken of originele ‘gezichten’ te zien, maar niet allemaal zijn bewaard gebleven.
De Leidsegracht bij de Keizersgracht
Het water is in dat gebied van doorslaggevende betekenis. Het water is de belangrijkste openbare ruimte van de binnenstad. Juist daar waar water en land elkaar raken proef je het beste de identiteit van Amsterdam.
Buiten de grachtengordel, het IJ, en buiten het droogleggen van menige grachten, zoals Rokin en Overtoom, is er in de stad nog water te vinden.
Lezing Geert Mak, Amsterdam
‘Hoe kun je Amsterdam het beste benaderen? Met dat probleem zat ook de schilder Cornelis Anthoniszoon rond het jaar 1538. Hij had van zijn vorst, Karel V, de eervolle opdracht ontvangen om de stad Amsterdam vast te leggen en hij deed dat in de vorm van een vogelvlucht. U kunt die kaart straks zien, hij hangt in de zaal hiernaast en hij is zo nauwkeurig en gedetailleerd dat onze stadsarcheo-logen hem nog gebruiken om vast te stellen welke vondsten bij welk huis horen. Maar in het Amsterdams Historisch Museum hangt ook een geschilderde versie, en die opent een venster op de stad zoals die er in die vroege jaren bijlag, op een heldere, dag, met de vanen van de schepen op het wijde, grote IJ stijf in de oostenwind, met de Waag als een enorme stadspoort, de Oude en de Nieuwe Kerk als goddelijke bolwerken, en daartussen een zee van puntgeveltjes, twee verdiepingen hoog, niet verder reikend dan de Oudemanhuispoort, de Munt en het Singel - een stadje dus, zo klein.’
‘Een normale stad leeft in meerdere tijden tegelijk, en van alle tijden zijn sporen te vinden. Amsterdam niet. Wij voelen voortdurend een spanning tussen de vitaliteit van de stad, en die porceleinkast van het oude centrum.
Amsterdam is aan het veranderen, en zelfs permanent.
Maar toch blijft het sprookje bestaan, Ergens heeft Amsterdam zichzelf bewaard, de geest is er zeker nog, en zal zich vertalen in nieuwe vormen, een nieuwe taal en nieuwe mensen, maar ook het oude licht over de grachten, het water, de republiek van toen; de oude vrijheid en in de geur van de Zee.
De stedenbouw blijft bestaan en is zichtbaar, niet alles is verdwenen.
De rest groeit daarom heen en accepteert dat, het water en het groen.
Kan dit beeld en zeker het gevoel van toen, het landschap: het stadgezicht vanuit het IJ;
terug komen?
Zicht vanaf de Prins Hendrikkade
Geen opmerkingen:
Een reactie posten